Իրանը պատրաստվում է հակահարված տալ Միացյալ Նահանգներին Մերձավոր Արևելքում՝ հաղորդել է Իսլամական հեղափոխության պահապանների կորպուսի Telegram ալիքը։ Ավելի վաղ հաղորդվել էր, որ «ամերիկացիները սխալ հաշվարկներ են արել», քանի որ Իրանը նախկինում տարհանել էր բոլոր նյութերը երեք միջուկային օբյեկտներից, որոնք հարված էին ստացել ԱՄՆ-ի կողմից։               
 

Ժամանակը՝ բնական դաշնակից

Ժամանակը՝  բնական դաշնակից
15.07.2016 | 02:18

Ղարաբաղյան հիմնախնդիրը բավականին հետաքրքիր փուլ է թևակոխել: Ակնառու է` Ռուսաստանի շունչը կտրվում է անհամբերությունից, վերջինս կիրառում է բոլոր գործիքները, որպեսզի կարողանա այս փուլում իր խաղաղապահներին տեղակայել շփման գծում, եթե ոչ, կորցնում է տարածաշրջանը:


Ռուսաստանը դա կարող է անել բացառապես Հայաստանի հաշվին: Միշտ է այդպես եղել: Այնպես որ, ո՛չ նեղանալ, ո՛չ զարմանալ, է՛լ առավել` սպասումներ ունենալ վերջինից ամենևին պետք չէ: Քաղաքականությունը դաժան արվեստ է: Ռուսաստանի նկատմամբ նույնպես անչափ դաժան են վարվում իրենից հզորները, ուստի Ռուսաստանը ոչ միայն փորձում է ինքնավերափոխվել առաջին քրիստոնյա ազգի հաշվին, այլև քաղաքական իր շահերը «կերտել» տարածաշրջանում: Ընդ որում, պետք է նաև հասկանալ, որ Ռուսաստանի բոլոր քայլերը` զենքի նոր պայմանագիր Ադրբեջանի հետ, ռևերանսների աննախադեպ մակարդակ` Ալիևի հետ, Իրանն իրենով անելու անդուլ-անխոնջ քայլերի շարք, Թուրքիայի` իրեն հասցրած ապտակի շատ արագ մոռացում, ծառայում են մեկ նպատակի` դուրս չթռչել տարածաշրջանից, որտեղ ավանդաբար ինքն է եղել մոդերատորը:


Ի դեպ, չմոռանանք. փորձագիտական շրջանակներում տեսակետ է շրջում, որ եթե Ռուսաստանը չկարողանա հայկական կողմին պարտադրել «լավրովյան պլանը», ուր արձանագրված է զուտ Ղարաբաղի միջանկյալ կագավիճակի նորմը, ապա չի երկնչի ևս մեկ բլիցկրիգի «հրել» Ադրբեջանին, այն է` ևս մի ութ հարյուր հեկտար հող գրավելուն: Հետո` էլի մեկ ութ հարյուր հեկտար, և այդպես շարունակ:


Հասկանալի է նաև՝ Ռուսաստանը, առանց հանրաքվեի ամրագրման, չի կարող Հայաստանից որևէ բան ստանալ: Եթե չասենք` ավելին: Հասկանալի է, Հայաստանի գլխին կախված են և Հոկտեմբերի 27-ի ուրվականը, նոր պատերազմը, ներքաղաքական Մարտի մեկի առավել դաժան ուրվագիծը… Այս ամենը մենք տեսել եք: Սակայն, միևնույն է, առանց հանրաքվեի Ռուսաստանը ոչնչի չի հասնի, որքան էլ Ադրբեջանը ղարաբաղյան սահմանին զինավարժությունների «թույն» ցուցանք կազմակերպի:


Իսկ ի՞նչ պետք է անի Հայաստանը. պետք է նախ` ապավինի իր Աստծուն, ապա` իր բանակին: Պետք է պարզ, հասկանալի խոսել ժողովրդի հետ, բացատրել իրավիճակը` գեներացնելով հայոց ամենաակտիվ գենը` վտանգի ժամանակ ինքնության տեսակը բազմանում է:


Չնայած տեսանելի են նաև այն ուժերը, որոնք անհամբեր են Ռուսաստանի չափ, որպեսզի Հայաստանում ու Ղարաբաղում լինի… վատ. որքան` վատ, իրենց համար՝ այդքան լավ:
Բանակից, մարտնչող զինվորից, վտանգի առջև ծառս լինողի կերտվածքից զատ, մենք ունենք ևս մեկ բնական դաշնակից: Չէ, խոսքն այն մասին չէ, որ Իրանը երբեք թույլ չի տա իր սահմանին կանգնի ռուս «խաղաղապահը»: Հարցը նաև այն չէ, որ Արևմուտքը, այդ թվում՝ Թուրքիան, նույնպես դա թույլ չեն տա, հարցը դրանով չի լուծվի, իսկ ՆԱՏՕ-ի առաջխաղացման, Ռուսաստանի շուրջ օղակի սեղմման և տարածաշրջանում սպասվելիք մնացյալ գործընթացներում Ռուսաստանը կկորցնի հարմար պահը և կվրիպի իր նպատակից:
Մեր բնական դաշնակիցն է ժամանակը. Հայաստանը խաղալու է և խաղում է ժամանակի վրա: Մեր մյուս բնական դաշնակիցը կարող է լինել, գեղարվեստորեն ասած, «աստղերի դասավորությունը», որը, ի դեպ, ցայս օգնել է Հայաստանին:


Այսպիսով, Ռուսաստանն այս պահին Հայաստանն անկյուն քշելու երկու լուրջ «ջոկեր» ունի` խորհրդարանական ընտրություններ` Հայաստանում, սահմանադրական փոփոխություններ` Ղարաբաղում:


Իսկապես պարարտ «հող» նրա համար` մանիպուլյացնելու երկու խնդիրներն էլ` ի շահ իրեն:
Պետք է անչափ զգոն-ուշադիր ու քրիստոնյա լինել: ՈՒրիշ ոչինչ:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2432

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ